Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρ. 1, 3, 9, 11, 15, 17, 21 & 28 του Ν. 5325/1932 "περί συναλλαγματικής και γραμματίου εις διαταγήν" ναι μεν προκύπτει ότι η ενοχή από συναλλαγματική είναι αναιτιώδης, αφού η αιτία της έκδοσής της δεν αποτελεί στοιχείο του κύρους της, όμως ο οφειλέτης, καθώς και κάθε τρίτος, που έχει έννομο συμφέρον να επικαλεσθεί το ανύπαρκτο της απαίτησης του δανειστή από τη συναλλαγματική, μπορεί να αποκαλύψει την εσωτερική (υποκείμενη ή βασική) σχέση μεταξύ δανειστή και οφειλέτη που αποτέλεσε την αιτία έκδοσης και αποδοχής της συναλλαγματικής καθώς και το ελάττωμα της αιτιώδους αυτής σχέσης, όπως την εικονικότητα αυτής, ως εκ του οποίου η απαίτηση του δανειστή στερείται νόμιμης αιτίας, oπότε, αν ο ισχυρισμός του αυτός αποδειχθεί, καθίσταται ανενεργός η αξίωση από τη συναλλαγματική και ο οφειλέτης ελευθερώνεται, αφού διαφορετικά η πληρωμή της συναλλαγματικής θα οδηγούσε σε αδικαιολόγητο σε βάρος του πλουτισμό του κομιστή της συναλλαγματικής κατά τα άρθρ. 904 επ. ΑΚ
(ΑΠ 536/2015, iNLAW.GR)